Antalya's Architecturale Textuur van Vroeger tot Nu

Antalya werd, volgens de overleveringen, gesticht in de 2e eeuwv.chr. door koning van Pergamum II onder de naam Attaleia, daar waar de jachthaven van vandaag is gelegen, in Kaleiçi. Attalos zei: 'Vind me de hemel op aarde' of volgens sommige bronnen, doordat hij Side niet heeft ingenomen, wat een van de meest strategische havensteden in de Middellandse Zee is. Er wordt aangenomen dat tijdens de Hellenistische periode de nederzetting van Attaleia een grootte had die de huidige Kaleiçi haven omvatte en zich uitstrekte tot de huidige Mermerli- en Tophane-terrassen in het noorden en zuiden en tot de Yivli Minaret in het oosten. Opgravingen in het Kesik Minare gebied geven aan dat het gebied werd gebruikt als een "agora" en dat de nederzetting tot daar reikte in de tijd van Attalos II. De Toren van Hıdırlık, die werd gebruikt voor verdediging of als een vuurtoren en overleefde tot vandaag, werd ook gebouwd in deze periode. Er wordt aangenomen dat de vestingmuren die zich uitstrekken van Kırk Merdiven tot de kasteelpoort, die de doorgang tussen de haven en de stad vormen, daar eeuwenlang hebben gestaan ​​en werden gebouwd tijdens de Hellenistische periode. Attaleia, dat regelmatig overging in andere handen tijdens de Hellenistische koninkrijken, werd rond 130 na Christus door de Romeinse keizer Hadrianus 'bezocht' en er werden veel opzichtige gebouwen opgetrokken ter ere van de komst van de keizer. De momenteel meest bekende van deze structuren is de Poort van Hadrianus.

Door het Romeinse rijk werd het christendom aanvaard als de wettelijke godsdienst vanaf de 4e eeuw wat grote veranderingen veroorzaakte in de stedelijke structuur van Attaleia. De meeste gebouwen behorende tot eerdere religies werden vernietigd tijdens deze periode. Er wordt aangenomen dat de meeste van de tientallen kerken die in het begin van de 20e eeuw werden genoemd, in deze periode werden gebouwd. De belangrijkste van deze kerken is de Panagia kerk, die tegenwoordig bekend staat als de Kesik Minare.

Attaleia met zijn sterk muren trok immigrantengroepen aan die de grote steden zoals Perge en Termessos verlieten vanwege de Arabische invasies die de regio bereikten tijdens de vroege Byzantijnse periode. De komst van de mmigranten veroorzaakte de noodzaak om het verdedigingssysteem van de stad te versterken. De Poort van Hadrianus werd een deel van het verdedigingssysteem, de muren werden uitgebreid naar het oosten en zuiden en greppels gevuld met water werden uitgegraven tussen de binnen- en buitenmuren. Er wordt aangenomen dat de georganiseerde architecturale textuur van Attaleia, die bestond uit brede straten, verslechterde vanwege de behoefte aan beschutting in deze periode en wat vandaag de dag resulteerde in smalle en grillige straten.

De Turkse dominantie nam toe in de regio gedurende de 12e eeuw en Attaleia veranderde een tijdje van handen tussen de Byzantijnen en de Seltsjoeken, en na 1216 werd het een stad van de Seltsjoeken. Sinds deze periode is de bevolking van Turkmenen in de regio beginnen toenemen. In latere tijden, met de toename van de Turkse bevolking in de stad, werd de christelijke bevolking naar de buitenwijken geduwd. Tijdens deze periode werden vele monumenten gebouwd, zoals de Yivli Minare moskee, de oudste meerkoepelige moskee in Anatolië, Zincirkıran en de graven van Nigar Hatun.

In de 15e eeuw, de periode dat Antalya de hoofdstad was van het Teke vorstendom, werden in de regio vele derwisjen lodges, zawiya's (kloosters), madrassa's (scholen) en fonteinen gebouwd. Na de toetreding tot het Ottomaanse Rijk in de 15e en 16e eeuw, als gevolg van de economische mobiliteit in Anatolië, breidde de stad zich verder uit buiten de muren en werd het binnenkasteel een regio waar havenarbeiders en administratieve medewerkers leefden. Volgens het begrip van verstedelijking door de Ottomanen vormde een nieuw gebouwde moskee de kern van een gewenste nieuwe nederzetting. Op basis hiervan kunnen we stellen dat de Bali Bey moskee die werd gebouwd in de tweede helft van de 15e eeuw en de Murat Paşa-moskee, gebouwd door Karaman Beylerbeyi Murat Paşa, in 1571 mensen aanmoedigde om zich buiten de muren te vestigen. Tijdens deze periode begon de stad bekend te worden als Adalya, verloor het het kenmerk van een ommuurde stad te zijn van de Byzantijnse en Seltsjoekische periode en werd het omgevormd tot een Ottomaanse stad.

Toen Evliya Çelebi in 1671 Adalya bezocht, schreef hij dat de stadsmuren 4400 treden lang waren, 80 torens omvatte en dat het een nederzetting van ongeveer 3000 huizen met smalle straatjes omringde. In zijn aantekeningen wekt Adalya de indruk van een drukke havenstad die over de muren heen gaat. Er kan worden gesteld dat Anatolië een immobiel tijdperk is ingegaan als gevolg van de verzwakking van de centrale autoriteit en als gevolg van politieke gebeurtenissen zoals Jelali opstanden, sociale en politieke onrust en desintegratie van het manorialisme vanaf 17 en 18. Eeuw. Dit verklaart het feit dat het enige monumentale gebouw in Adalya dat in de 18e eeuw is gebouwd tot op de dag van vandaag de Tekeli Mehmet Pasha-moskee is. Tegelijkertijd, naarmate de Atlantische handel sterker werd, viel de betekenis van Adalya terug in termen van zeehandel omdat de mediterrane handel zijn oude belang verloor.

Admiraal Francis Beaufort verklaarde tijdens zijn bezoek aan Adalya in 1811 dat de stad zich rond een kleine haven vestigde, de straten op elkaar volgden net als een theatertrap, er één sloot was, twee paar verstevigingsmuren, het was uitgerust met een serie van vierzijdige torens en het een bevolking telde van minder dan 8000 inwoners.

Als gevolg van het feit dat de Ottomaanse samenleving in de 19e eeuw in Europa achterop bleef in op gebied van economie en technologie, werd een reeks hervormingsstudies uitgevoerd. Het hervormingsproces van politieke, sociale en economische secties begon met het Tanzimat Edict, dat het belangrijkste onderdeel is van de hervormingsstudies, van invloed was op haven- en handelssteden waar de handel druk was. Antalya was een van deze steden, maar het feit dat deze regio niet per spoor met Anatolië verbonden was, heeft ervoor gezorgd dat deze stad zich niet zoveel ontwikkelde als Istanbul, Izmir en Bursa. Tegen het einde van de 19e eeuw werden openbare gebouwen zoals herenhuizen, ziekenhuizen, scholen, politiebureaus opgericht en toen Europese landen de controle verkregen over de oosterse handel ontstonden tevens douane, pakhuizen, postkantoren en buitenlandse banken. Karl Lanckoroński, die de stad in 1885 bezocht, verklaarde dat er ongeveer 25.000 inwoners, 10 moskeeën, 9 kerken, 2 ziekenhuizen, 1414 winkels en 6-7 scholen in Adalya waren. Deze informatie bewijst dat de stad werd beïnvloed door de hervormingen van de Tanzimat periode. Tegen het einde van dat jaar was Antalya verre van een kleine stad omringd door muren. De stad had een bevolking van 25.000 inwoners en breidde zich uit naar de wijken Elmalı, Teşvikiye en Muratpaşa in het noorden van Kaleiçi, evenals de wijken Balbey en Yenikapı in het oosten.

Het begin van de 20e eeuw is nogal turbulent geweest voor Anatolië. Tijdens de Eerste Wereloordlog en de Onafhankelijkheidsoorlog heeft Antalya net als andere Anatolische steden veel economische schade opgelopen. De regio werd enige tijd aangevallen door de Italianen. Tegelijkertijd was Kaleiçi niet langer de belangrijkste nederzetting van de stad als gevolg van gebeurtenissen zoals schade door branden in de afgelopen twee eeuwen, waarbij het grootste deel van de muren werd gesloopt omdat ze niet meer veilig waren en de luchtcirculatie van de stad hinderden. Tevens vond er een migratie plaats van het Griekse deel van de stad.

In de periode vanaf de proclamatie van de Republiek Turkije tot 1950, werden kleine steden gekozen voor het bouwen van fabrieken volgens het industrialisatieplan als onderdeel van het moderniseringsproject dat gericht was op het vergroten en creëren van moderne steden. Gedurende deze periode, hoewel de steden uitgezonderd Ankara niet veel groeiden, werden structuren zoals de Middelbare School van Antalya, die nog steeds bestaat in Antalya, en een Gemeenschapscentrum gebouwd. De historische, culturele en economische ontwikkeling van Antalya is de afgelopen jaren in sommige werken gedetailleerd besproken. De houten winkels rond Kalekapısı werden gesloopt, moderne gebouwen met één verdieping verschenen, palmen werden geplant aan de Ataturk Straat, het Karaalioğlu Park werd gerenoveerd, Konyaaltı Straat werd geopend en de wijk Bahçelievler, die zich parallel aan de straat ontwikkelde, werd een van de eerste gerealiseerde bestemmingsplannen van de stad. Tegelijkertijd werd de Maagdentoren, die in deze periode als een herkenningspunt in de haven van Kaleiçi werd gebruikt, afgebroken op bevel van de gouverneur van Antalya, Sadri Aka ondanks de bezwaren van de burgemeester, Burhanettin Onat.

De jaren 1950, direct na de Tweede Wereldoorlog die woedde in Europa, was een keerpunt voor het urbanisatieproces van Turkije. Vanaf deze periode begon in Turkije een migratie van de plattelandsbevolking naar de stad. Dit doordat Turkije vanaf nu economisch open stond voor het buitenland, er een snelle mechanisatie in de landbouw plaatsvond, de gemiddelde levensverwachting steeg en er de wens was om in betere levensomstandigheden te leven. In1950 bestond de centrale bevolking van Antalya uit 27.000 mensen en het verspreidingsgebied bedroeg 270 hectare. Na slechts 10 jaar bedroeg de bevolking 50.000 mensen en het verspreidingsgebied bedroeg 690 hectare. Doordat de infrastructuur van de stad werd voltooid en de technologie van die periode het toestond, werden belangrijke industriële initiatieven verwezenlijkt in de stad, zoals de oprichting van Antalya Katoen Weverij Fabriek en Kepez energiecetnrale. Tijdens deze periode had Antalya zich uitgebreid naar het Konyaaltistrand in het westen, het district Barınaklar in het zuiden en Dokuma en Memurevleri in het noorden. Deze periode zijn de laatste jaren waarin de groei van Antalya onder controle kon worden gehouden. Het eerste stadsplan van Antalya werd gemaakt in 1957. Hoewel een coherente ontwikkelingsstrategie in het plan werd voorgesteld, kon de intense bevolkingsgroei niet worden voorspeld en werden de oorspronkelijke architecturale textuur en klimaatkenmerken van de stad niet in acht genomen. Om deze reden was in Antalya een onomkeerbaar bouwproces begonnen.

Zoals hierboven vermeld, had de bevolking van Antalya de kaap van 50.000 bereikt door een plotselinge sprong in 1960. Door een enorme toename had de bevolking van de stad in 1970, 95.000 bereikt. Om aan de huisvestingsbehoeften van de exponentieel groeiende bevolking te voldoen, werden appartementen gebouwd in grote steden, waaronder ook in Antalya. Na het eerste appartementsgebouw van Antalya, "Forty Apartments" dat werd gebouwd in Işıklar in 1964, begonnen andere appartementen te verschijnen in de Güllükstraat in de jaren 70. In dezelfde periode werd de verboden bouw van illegale huizen in Kepez goedgekeurd door de regering. Toen kwamen er nog meer gebouwen in Antalya, ging het oude buurtleven verloren, verhoogde de huur rond de oude stadsstructuur van het centrum. Bovendien werden er veel zakelijke winkels gebouwd en de hoofdstraten werden getransformeerd waardoor de stad langzaam zijn identiteit verloor. De historicus Hüseyin Çimrin, die bekend staat als "de levende herinnering aan Antalya", beschrijft deze transformatie in detail.

Het centrum van Antalya werd tot toeristisch gebied verklaard in de jaren '70. De bevolking nam toe met een onvoorziene snelheid door de aanlegging van de nieuwe haven, de implementatie van het Kaleiçi Conservatie en Ontwikkelings bestemmingsplan en de ingebruikname van de weg Fethiye-Kaş. Helaas kon de opkomst van de sloppenwijken niet meer worden gestopt vanwege het gebrek aan controle door de gemeenten die tevens illegaal opgetrokken gebouwen met meerdere verdiepingen legaliseerde door amnestie te verlenen. Het is bekend dat er tegen het einde van de jaren 70 10.000 sloppenhuizen waren in Antalya. Tijdens deze periode verspreidden privé auto's zich ook wijd over Turkije, waardoor interstedelijk vervoer en de verspreiding van de urbanisatie makkelijker werden. Bovendien werd in 1978 een nieuw bestemmingsplan gemaakt. Volgens het plan zouden constructies meer naar het westen worden verplaatst, de agrarische gebieden in het oosten zouden worden beschermd, het Lara-gebied in het oosten zou worden gedefinieerd als een archeologische vindplaats, in de regio Lara, zouden enkel toeristische voorzieningen op bepaalde plaatsen worden gevestigd en zonering rond de watervoorraden van de stad zou worden verboden.

In 1982 werd de universiteit van Akdeniz opgericht en de bevolking van de stad groeide tot 280.000. De sloppenwijken bleven zich concentreren in het noorden van de stad en in deze periode werden de bestemmingsplannen van de stad diverse keren gewijzigd. Sinds 1980 waren er vier verschillende bestemmingsplannen opgesteld; in tegenstelling tot het vorige bestemmingsplan, werd de regio Lara niet meer als beschermd gebied bestempeld en een ander bestemmingsplan voorzag in 1992 in de oprichting van een satellietstad door de bevolking naar het noorden te verplaatsen om de vruchtbare landbouwgronden te beschermen. Investeringen gedaan in die periode in het toerisme en de continue veranderde plannen verstoorden de natuurlijke en culturele structuur van de stad. Landbouwgebieden werden opengesteld voor huisvesting en de beschermde gebieden werden verkleind. In 1996 werden belangrijke gebouwen zoals het Glazen Pyramide Congres Centrum, de Busterminal en het Antalya Cultureel Centrum gebouwd en de toeristische attracties in de stad werden in deze periode gediversifieerd. In 2000 groeide de bevolking van de stad tot 936.000 en de bevolking van de hele provincie nam toe tot 1.719.000. Tegenwoordig heeft het centrum van Antalya zich uitgebreid naar de Hurma wijk in het westen, Kepez in het noorden, Örnekköy in het zuiden en naar Aksu in het oosten. Volgens de volkstelling van 2017 leven er 2.364.396 mensen in Antalya waarvan er 1.251.523 mensen in het stadscentrum wonen.

Mijn doel van het schrijven van dit artikel is om een ​​aantal onderwerpen te bekritiseren die me erg storen, zoals de architecturale textuur van onze steden die niet wordt bewaard, ongecontroleerde urbanisatie, het onvermogen om de verantwoordelijkheid te nemen om het culturele erfgoed van vroegere samenlevingen te bewaren voor de toekomst, monumenten of kunstwerken die beschadigd of verloren gaan als gevolg van restauratiefouten en oude structuren die in stukken uiteenvallen vanwege verwaarlozing. Een aantal ongefundeerde beslissingen die zijn genomen in de jaren van migratie van het Turkse platteland naar de steden en de explosieve toename van de bevolking veranderde niet enkel Antalya, maar elke Turkse stad drastisch. Deze situatie is als een lawine gegroeid vanwege het onvermogen van de lokale overheden om de nodige maatregelen te nemen en de toenemende woningnood vanaf de jaren 1950 niet naar behoren te in te vullen. Dit verstedelijkingsproces dat vroeger in de grotere steden begon, verspreidde zich later naar elke Anatolische stad, ongeacht de grootte, werd een norm in het gevoel van verstedelijking van Turkije en verteerde langzaam de diverse culturele structuren van ons prachtige land, net als in Antalya.

Soms vraag ik me af wat voor een stad Antalya zou zijn als de oude textuur van de stad behouden zou zijn. Ik zie de palmen op de Işıklarlaan en de huizen met twee verdiepingen met pannendaken achter hen. Ik zie de watervallen die zich door de kliffen uitstorten. Ik zie de Drie Poorten, de vloer bedekt met glas, de duizenden jaren oude stenen zichtbaar onder mijn voeten vanaf de bovenkant van het glas, op de een of andere manier staan ​​ze daar al eeuwenlang zonder zelfs maar één spijker erop. Zelfs de fruitbomen op de binnenplaatsen van de traditionele huizen van Kaleiçi staan ​​nog steeds. De oude huizen in Kapıyol zijn niet bedekt met onregelmatige tekens die kleurvervuiling veroorzaken. Hoewel we weten dat we voor veel dingen te laat zijn, moeten we zorg dragen voor onze buurten, nederzettingen, steden en de leefbaarheid van ons land in het algemeen en een beschermend beleid volgen.

* Bron: Deren Güzel Tekçe, Toplumsal Tarih, 306./ juni 2019, P: 76-79

Meer Informatie over Antalya

• Vakantieresorts in de regio Antalya in Turkije: Ontdek Antalya, ondersteund door het Taurusgebergte en omgeven door de turkooisblauwe zee.
• Tien Redenen waarom Antalya Expats Hier Graag Wonen: Waarom geven expats van verschillende nationaliteiten de voorkeur aan Antalya boven andere in Turkije?
• De Leukste Dingen om te Doen in Antalya: Het volledige scala aan plaatsen om te zien, wat te doen, en naartoe te gaan, is goedkoop, gezellig en biedt een uitstekende prijs-kwaliteit verhouding.
• Goede Redenen om Antalya te Bezoeken in het Mediterrane Turkije: Antalya is het blauwe paradijs van Turkije dankzij de geweldige stranden en het toeristisch potentieel. Dus wat is het precies dat Antalya de menigte aantrekt.

NIEUWSTE BERICH

Ervaar Luxe Wonen Aan De Turkse Rivièra

Ervaar Luxe Wonen Aan De Turkse Rivièra

Ontdek De Verborgen Natuurlijke Juweeltjes Van Antalya

Ontdek De Verborgen Natuurlijke Juweeltjes Van Antalya

The Times Zegt Een Fethiye Vakantie In Oktober Is Geweldig!

The Times Zegt Een Fethiye Vakantie In Oktober Is Geweldig!